Gedichten

Tot mijn eigen schrik heb ik iets gezegd,
door de ánder erg negatief uitgelegd.
Het gebeurt me niet zo heel erg vaak,
maar soms is het dan toch wel "raak".
Diegene trekt zich om mijn woorden
terug
en ik maak me dan uit de voeten vlug...
Ik weet, ik kan nogal heel erg direct zijn,
sommigen vinden dat helemaal niet fijn.
Maar het is wél die ik nu eenmaal ben,
heb ik daarin dan helemaal geen stem?
De persoon in kwestie, overgevoelig en
bang voel ík me nu tweede rang.
Ik bedoel het helemaal niet zo verkeerd,
maar wél geleerd me heel erg open te
uiten. Misschien naar tact kunnen fluiten?
Ook ík voel me nu erg onaangenaam en
heel veel vervelends valt nu tesaam'.
Ik sta wel bekend om mijn eerlijkheid;
moet ik dan maken dat dát me dan spijt?
Of serveer ik zo'n contact maar gewoon áf,
niet zozeer als een verdiende straf.
Maar mijn hemel, ik word nu straal
genegeerd en dát heb ik echt niet begeerd.
Ik wil graag rekening houden met een ander,
vanzelf, maar waar blijf ik zélf als ik me niet
oprecht uiten kan?
Moet ik ieder woordje gaan wegen dan?
Nagevraagd heb ik of ik dit váker soms doe,
nee, men wordt van mij niet zozeer moe.
Onzeker als ik ben zeg ik wel vaker wat,
verdien ik déze reactie dan, dát?
Ik leg het nu maar naast me neer.
Het is daarmee niet meer mijn eigen zeer.
Aan lange tenen heb ik dus niets, dit verdient
geen aandacht meer, zelfs niet "iets"!