Gedichten

Geregeld maak ik een korte babbel met jou;
wil dan weten hoe het met je gaat.
Deze aandacht is iets wat je héél goed verstaat...
Ik schrik geregeld van je ingevallen gelaat,
besef dat het je ook anderszins niet zo best
gaat.

Drie dagen ga je nu -wel met plezier- naar een
dagopvang.
Ach, beste man, je werd thuis zó vreselijk bang...
Je ging aan de zwerf, dronk een slok teveel,
verzorgde jezelf niet meer goed.
Je verloor langzamerhand ook je levensmoed.

Je ogen lichten wat óp als je vertelt over het
centrum: je zegt, je komt er van bij. Ook komt
daar het één en ander aan gezelligs voorbij.
Je vindt het wel tóp.

Ik realiseer me langzaam hoe veránderd je bent.
Tot de dood van je vrouw was je zo'n flínke vent.
Haar overlijden heeft je tamelijk gekraakt, je bent
nu ook wat van de weg áf geraakt.
Je dementeert nu in wat lichtere zin;
gelukkig heb je er toch nog wel wat lol in.

In vind het best moeilijk je nu te zien afzakken.
Je was altijd zo'n knappe,
doortastende man... Je zorgde uitmuntend voor
je zieke vrouw, was haar tot het laatst aan toe
trouw.
Tot het moment dat het écht niet meer ging;
het was niet meer jouw ding.
Zij is in het ziekenhuis sterven gegaan; voor jou
was het toen wel gedáán.

Ach, lief mens, blijf nog maar een beetje genieten
van zonlicht, warmte en straks wat Margrieten.
Wél hoop ik dat je de totale ontluistering niet meer
meemaakt of beseft...
omdat je dát niet verdiend hebt!

Anna Veenstra.