Gedichten

Mijn opa, plotseling heengegaan.
Een politieagent kwam aan
de deur melden een fatale hartaanval.
Niet anders te bereiken ons, dan door
hevig gebons.

Je schrikt jezelf naar.
Ik moest naar de buren maar.....
Pa, opgetrommeld van zijn job haastte
zich ten top om met de trein te gaan.
Ik keek opa nooit meer aan, want
compleet wég uit mijn bestaan.

Later, je hoort je pa in bed huilen,
je wilt wel met hem rúilen.....
Over de pijn en het verdriet werd
gezwegen,
alsof ik níets had meegekregen.....

Láter, óma in de andere stad opgezocht.
Die liet zich wél gaan en dat mocht.....
Verder werden er weinig woorden aan
verspild, al had ik het liefste luid gegild.....

Maar je gaat dan maar dóór. Kreeg het
heel veel later er moeilijk mee hoor!
Ach ja, die tijd was zó verschillend van nu,
men behandelde kinderen veel meer cru,
meer door onwetendheid dan door pure
slechtheid.

Ik heb nog geprobeerd mijn pa op te vangen,
bleef toen "hangen" in eigen niet-begrijpen.
De tijd deed één en ander wat afslijpen.

Heel veel later kreeg ik "last", ik zat danig
vast in een nooit voltooid rouwproces.
Hulpverlening deed gelukkig de rest.