Een gedicht plaatsen?
Home

Laten gaan...

Haar laten gaan is nu mijn ultieme daad.
Geen mens die begrijpt dat het écht niet
meer gaat.
Als ik het dan tóch uitleggen wil, bid ik:
"God, wees mij nabij en maak me stil".
Geen zínnig mens zet toch zijn eigen kind
opzij.
De problemen daar stapelen zich op in een
lange rij.
Ik voel me niet bij machte hierin wat uit te
richten;
mijn kind dat voor vele verleidingen zwichtte.
Ik kan weinig meer doen dan haar laten gaan,
wil ik zélf niet compleet bederven het éigen
bestaan.
Ik kan het niet helpen, mijn gedachten gaan
naar de jonge kinderen uit. Wie helpt hún?
Protest hiertegen helpt geen fluit.
Ik heb nog nooit in mijn leven zó iets moeilijks
gedaan en geen mens die me hierin ook maar
wil bijstaan...
De verantwoordelijkheid moet ik helemaal zélf
dragen en ik zou willen vragen:
"Wil er iemand nu met me ruilen?"
Ik zou wel bodemloos willen huilen.

Ingezonden door Dakoyria

Beoordeel dit gedicht

Er is nog niet gestemd.

Tags

© Copyright 2007 - 2024

Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd