Een gedicht plaatsen?
Home

Langzaam glij in onderuit

de vuisten beuken onbarmhartig hard
tegen mijn krampachtig blij gelaat
mijn handen werken af wat moet
maar in mij breekt het hart

de roze kleur is reeds verbleekt
waar zelfs het wit gebroken is
de stilte die me groet
dat is me veel te veel

langzaam glij ik onderuit
het licht dooft snel, gaat uit
het wordt grijs, daarna zwart
als ik mijn ogen eindelijk sluit

Beoordeel dit gedicht

Er is 3 keer gestemd.

Tags

© Copyright 2007 - 2024

Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd