Een gedicht plaatsen?
Home

Hemel

Hij kijkt voor die laatste keer naar de nachtblauwe hemel,
Hij verslikt zich, hij hoest.
Hij dacht dat hij het hier verlaten moest.
Hij sluit zijn ogen,
En denkt na of hij hier weg zou mogen.

Ik zit naast hem, mijn hand op de Zijne.
Zijn donkere ogen zijn mijlenver van de mijne.
Het is nachtblauw als de hemel gevuld met sterren,
Jammer dat juist die mensen zijn mooie leven gaan zitten versperren.

Hij niest en zegt pardon,
In de verte komt op de ochtendzon.

Maar die heeft hij niet gezien en niet meegemaakt.

Ik hoop dat ik hem in de hemel weet terugzie.

Ingezonden door Mezelf

Beoordeel dit gedicht

Er is 2 keer gestemd.

Tags

© Copyright 2007 - 2024

Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd