Gedichten

Onze kinderen waren op een ponyclub.
Uit dien hoofde kende ik veel ouders en kinderen,
stuk voor stuk.
Zo óók dit kind, zeker door haar pa en ma zéér
bemind, alsook door haar broer. Die bezwoer dat
hij haar altijd beschermen zou, als zij wou...
Op een noodlottige dag, viel ze buiten van haar
pony. Ze droeg geen cap, was zó onbeschermd.
Ze heeft toen nogal gekermd. Werd door de
ambulance vervoerd naar een academisch
ziekenhuis. Zij mocht meteen niet meer naar
huis. Er werd een comateuze toestand vast-
gesteld en vermeld dat zij het misschien niet
rédden zou. Wat een onvoorstelbare kou voor
haar familie, die hielden zóveel van haar.
De "toestand" veranderde weinig maar.
Beter gezegd, het was tamelijk urgent en míjn
kind vroeg mij stringent haar te begeleiden
naar de afdeling waar zij toen lag. Zij schrok
zich naar toen zij haar zag. Wél had ik míjn kind
vantevoren ingelicht hoe zij erbij zou liggen met
een gehavend gezicht en allerlei toeters en bellen.
Mijn dochter meldde dat zij naar huis weer wilde
gaan, kon de situatie niet meer aan. In de lift
volgde de ontlading; zij huilde hartverscheurend
om haar lieve vriendin, met wie het niet goed ging.

Mijn dochter en ik hebben toen vaak gepraat hoe
zoiets nou verder gaat. Uiteindelijk het acute levens-
gevaar geweken, maar nog 3 maanden gebleven,
zo is gebleken. Pas ná ontwaken afgevoerd naar een
revalidatieinstelling, waar men aan de gang ging om
haar werkelijk álles weer aan te leren; óók het
moeizame praten. Zij onderging het gelaten...
Oók daar mijn dochter begeleid en was een gemeen-
schappelijk vriendje daarbij.

Na een jaar of zo kwam de vriendin weer thuis en wij
de familie opgezocht in hun huis.
Mijn dochter was nu in vriendjes geïnteresseerd
geraakt, maar alle pogingen van het vriendinnetje
gestaakt. Zij kon nóóit meer de oude worden en
haar familie moest nemen menige horde om met
de situatie óm te gaan.

Het vriendinnetje in kwestie huilde geluidloze tranen
die zij ook niet meer kon produceren. Wel kon je
leren uit haar gelaat, dat haar pijnlijke gevoelens wel
toelaat.
Tegen de tijd dat mijn dochter uitging, hield de
moeder van de vriendin mij aan:
háár kind zou nooit meer uit kunnen gaan!!
Ik wist niet wat te zeggen, stond daar met een brok
in mijn keel. Ieder woord is er dan één teveel...

Míjn kind is de vriendin éérst trouw blijven opzoeken
totdat zij merkte dat in een hoekje van haar geest
aversie aan het ontstaan was. Zij wilde tegelijk wel
en niet. Zij ontwikkelde zich verder; de vriendin tot
haar grote verdriet niet...
Uiteindelijk heeft ze haar los moeten laten in háár
uiterst moeizame bestaan.

Het probleem voor míj is, ik begrijp ze allemaal...
Maar wat daaraan te doen helemaal?
Mijn medelijden en sympathie gingen uit naar de
móeder van de vriendin. Het had echter zo weinig
zin om de ontstane band verder te continueren,
daar wij voorheen niet écht in elkaars gezelschap
wilden verkeren. We lagen elkaar niet zo en dan
nú plots', hoezo?

Tóch bekruipt mij nu wat schuldgevoel ook al dient
dat geen doel nu deze familie zo geïsoleerd is komen
te staan, terwijl ons leven gewoon door kon gaan.

Anna Veenstra.