Gedichten

Nee, ik heb altijd weinig met begraven gehad.
Ben er als kind al om áfgekat...
Ik wil echt niemand pijn doen. maar zo'n koude
steen, ik kan er niets aan doen, maar ik vind er
nóóit wat ik zoek. In geen enkele hoek.
Ik houd meer van cremeren; voor mezelf, maar
óók de dood van anderen kon me dan deren.
Ik houd wél graag een innerlijke monoloog,
maar niet dat ik bóóg over een mij nietszeggende
steen. Ik ging liever héén.

Ik zet wél graag bloemen bij een foto. En verder:
de ándere rouwrituelen krijgen "ze" cadeau.
Ik wil bést een ánder respecteren voor wie dat
niet zo geldt, maar zoals vermeld: ik bén niet zo
en ik heb altijd het gevoel gehad dat het niet was
oké wat ik ging voelen en het ánders moest
bedoelen...

Af en toe lijkt het wel, ik kom van een andere
planeet, met andere normen en waarden, zoals
dat zo mooi heet.
Maar niet iedereen kent mijn innerlijk gevoel en
ook de gebruikelijke rouwrituelen bieden niet
wat ik bedoel.
Het enige waar het om ging, is dat mijn man dat
destijds óók vond; een bondgenoot, terstond!

Ik vind troost in de gedachte dat ik mijn geliefden
ééns weer zal zien,
heb soms zelfs moeite met mijn eigen gegrien.
Het is níet dat ik dat in ánderen veroordeel, maar
míj brengt het niet veel.
Ik ben dan ook liever alleen. Rouw op míjn manier,
zónder mensen om me heen.

Wie is degene die denkt mij kritiseren te mogen
gaan, daar ik toch ook de ander in zijn waarde
laat staan?
Het doet me erg veel dat ik mezelf niet mag zijn,
oprecht in mijn gevoelens en tóch vaak mikpunt
van venijn.

Als je buiten de norm valt, tel je kennelijk niet
mee. Een voortdurende afkeuring, een ánder nooit
tevreê.
Ik ben er inmiddels kláár mee!

Anna Veenstra.