Gedichten

Zo stil en zo sterk als hij was
Zo zwak en droevig is hij nu.
Liggend in het ziekenbed
Peinzend over de dood.
Niemand die hem redden zal,
Omdat het niet kan...

Niemand wist wanneer hij sterven zal
Binnenkort, dat antwoord hadden we al...

Op een dag liep hij langs het Witte Meer
Mooi en teder, zoals alleen hij dat kon.
Als hij wist wat er gebeuren zal, was hij daar niet geweest.
Waarom gebeurde het, waarom...

Hij wist nit dat een duister persoon achter de struiken verborgen zat.
Zijn donkere ogen keken gewoon, mysterieus en mat...

De duister persoon was het zat.
Ze trok aan de trekker van het moordwapen...

Het was een voltreffer.
De blitsende kogel raakte hem in zijn schouder.
Hij gilde zo hard, net zo brandend als de zon.
Maar er was niemand die hem horen kon...

Nu ligt hij daar maar.
Kermend van de pijn
Ik zou niet zoals hem willen zijn...

Twee weken lang had niemand van hem gehoord
Toch had de daadster medelijden
Ook al was ze niet de liefste onder de meiden

Ze ging met hem naar het ziekenhuis
Meldde het
En verdween.

Nu ligt hij daar.
Voor zijn grote ogen zijn donkere haar.
Zijn gezicht zo wit als de maan,
Zo zwak is hij, hij kan niet eens opstaan.

Hij pakt mijn hand en knikt me toe.
Hij glimlacht zwak.
Hij krijgt een blosje op zijn wangen.
Hij sluit zijn ogen.
En verdween van deze wereld.

Niemand die zijn verdriet om hem verschiet.