Gedichten

Niemand begrijpt mij en daar kan ik mee leven
Het probleem is dat als ik vuurwerk in mijn buurt heb, mijn hele lijf gaat beven.
Zelf bij dat stokje dat spettert, sterretjes genoemd, ren ik verschrikt weg
Ook bij een brandende lucifer stromen de tranen over mijn wangen terwijl jij denkt: 'Ik dacht eerder dat ze het schattig zou vinden. Nou zeg!!'

Tegen die mensen zeg ik dan: 'Ik heb een vuurwerkfobie.'
Ze vragen dan: 'Wat houdt dat in, is dat wat ik dagelijks zie?'
'Nee,' zeg ik dan. Eigenlijk wist ik nooit hoe ik het uit moet leggen. Daarom verzon ik een verhaal.

'Ooit, toen ik 6 was, staken ik en mijn oudere nicht vuurwerk af bij de stoep aan de overkant (achter die stoep was een kanaal). Ze stak het lontje 'in brand'. Ze rende terug naar onze eigen stoep. Tijdens het rennen kwam ze onder een auto terecht, wat ik je roep.
Sindsdien heb ik een vuurwerktrauma...'

Wat een drama, er is niets van waar.
Maar die angst die je dan voor altijd hebt, kun je met de mijne vergelijken, kant en klaar!