Gedichten

Weet je wat ik mis?
Ik mis het meest datgeen wat ontastbaar is…
Niet die dingen die tastbaar zijn, nee die mis ik niet het allermeest.
Die dingen die je pas gaan opvallen, nadat het meest voor de hand liggende gemis voldoende tranen heeft gekost.
Dan pas valt de ademhaling op, de reden dat je nu niet meer zomaar in slaap kan vallen.
Het mist, die adem. Dat ritme dat wiegt. Je wiegt op weg naar geborgenheid.
Dan pas valt de zucht op, zodat je weet dat die ander zich ook geborgen voelt.
Door jou, met jou, dankzij jou.
Dan pas valt de kreun op, omdat je arm beschermend om de ander slaat.
Vol overgave, een teken van erkenning
En pas dan begint het eindelijk te dagen….
Dat de minst hoorbare geluiden,
Het meest oorverdovend in je herinneringen blijven galmen…