Gedichten

Je ochtendjassen;
de nog nieuwe blauwe,
stoer, sjiek, mannelijk.
Gekocht omdat je de eerste keer
bij me zou logeren.
Ik draag hem voor sjiek,
op zondag,
als er logees zijn,
als ik ziek nem en de deurbel gaat.
Het 'sjiek' dat soms nodig is
als je niet weet hoe dingen verder gaan.

De oude rode,
met de draadjes hier en daar los.
Lubberend maar warm om je lijf als
de luie weekenddagen tijd gaven voor
elk woordje in de krant en
het geliefde cryptogram.
Je rode slaapwangen en ongeloof soms
nog in je ogen dat lui zomaar mocht zijn.

Ik droeg hem toen je gestorven was
want je lichaam moest erin gegoten zijn
en zo wilde ik voelen hoe jouw lichaam
nog tegen het mijne zou rusten, warm.
De losse draadjes als antennes om je stem te kunnen horen, je geur te ruiken, de zekerheid van oprechte liefde te voelen waarmee je mijn leven verrijkte.