Gedichten

Nog nooit heb ik de wind
zo stil horen fluist'ren, als vanavond
en de regen viel nooit zo langzaam en zo gelaten.
Nog nooit heb ik wolken
zich zo regelmatig-sereen weten sluiten
rondom grijze ondergaande zon.
En nooit is de avond
zo onzichtbaar en scheidingsloos
in de nacht gegleden, als nu
-dit late uur-
waarop ik denk aan jou.

En terwijl alle golven
die nu geen schepen dragen
liggen te baren op ritmen van de wind
en de maan haar eerste stralen
over dit verlaten strand doet dwalen..
dempen zandkorrels het geluid
van veel te langzame schreden..
-ik denk weer aan jou-
en aan dat stille verdriet
dat mijn lichaam zo gelaten één maakt
met het gebroken beeld van mijn gedachten
waarin glazen tranen kristallen parels zijn
versteend op de wangen van mijn gelaat
...om te vergeten wat ik niet vergeten zou
...om te ontnemen wat ik zo graag houden wou.