Een gedicht plaatsen?
Home

Vervreemding

Gisteren werden mij oude foto's ter hand gesteld.
Daarop stonden mijn gezin en ik vermeld.
Ik moest werkelijk héél goed kijken wier lange
hoofd daar stond te prijken.....
Dat bleek ikzelf te zijn, met neutrale blik en niet
als azijn.
Ik bevond me daar in sterk afgeslankte vorm
maar ik heb de storm des levens dan ook niet zonder
dikte doorstaan.

Wat mij nu hévig bezig houd: had ik het op die foto
zo koud? Wat voor soepjurk heb ik daar toch aan?
Zou hem het liefst van het beeld sláán!
Ik herken mezelf bijna niet, nóch de gelegenheid
waarom het hier gaat. Kop noch staart.....
Wat een málle vertoning is dit, ik zie bekenden,
maar toch ook weer níet!

Het gevoel van vervreemding is bijna compleet als
je amper weet wie toch die grote vrouw op die foto
daar is.....
Ik zie wel mijn gezin in jongere jaren, maar dat
vrouwspersoon? Laat me eens raden.....

De goede geefster van de foto's heb ik hartelijk
bedankt. Mijn gezicht in een grimas, tamelijk
verkrampt.
Zou zij iets hebben gemerkt? Mezelf bijeen
grabbelend en aldus gesterkt besluit ik de foto's in
een vergeten laatje op te bergen, tot het moment
dat ík ga sterven.
Dan beslissen mijn nazaten maar wat ermee moet
worden gedaan.
Vooralsnog kijkt dit "fraais" mij lekker niet aan!

Anna Veenstra.

Ingezonden door Anna Veenstra

Beoordeel dit gedicht

Er is nog niet gestemd.

Tags

© Copyright 2007 - 2024

Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd