Een gedicht plaatsen?
Home

Razende wereld

De oude man huilt,
ik zie hem zoekend met zijn hoofd.
Het verkeer raast eromheen en ik zie hoe hij zijn ogen uitpuilt,
hij staat als verdoofd.

Moeizaam zoek ik mijn weg,
niemand heeft er oog voor.
Ik neem zijn hand, waarbij ik het verkeer stilleg,
hij zegt, ik weet niet waar ik thuishoor.

Ik denk hetzelfde, maar hou mij stil,
kom we gaan ff op het bankje.
Twee mannen, met alleen een leeftijdsverschil,
ondertussen geeft hij mij een bedankje.

Hij spreekt en “tekent “ zijn leven,
hier en daar is de aansluiting weg.
Zijn aardse wil hij graag weer teruggeven,
het is voor hem de enige uitweg.

Ingezonden door Martin Hovenkamp

Beoordeel dit gedicht

Er is 1 keer gestemd.

Tags

© Copyright 2007 - 2024

Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd