Gedichten

Steeds dan opnieuw het pleit beslecht,
verlangen naar passiviteit, zo écht.
Ik geef er dan wel aan toe, maar niet
geheel
en juist dát maakt me dan zo moe.
Voor míj mag een etmaal best uit 48 uur
bestaan,
waarvan ik er dan zeker 24 luieren kan gaan.
Mij lijkt wel wat een maatschappij zonder
tijd,
geeft dát me dan respijt om zo bodemloos
passief te blijven gaan,
met minimale inspanning om te blijven
bestaan?
Maar 24 uur leven in een moderne maat-
schappij met tijdsdwang,
het maakt me geregeld báng.
Het heeft wat weg van het verlangen van een
heel erg jong kind,
alleen maar bodemloos bemind, dat gewoon
spélen gaat en verder de tíjd, de tíjd laat.....