Gedichten

Tot tranens toe over regels gevlogen.
Het leed van ánderen heeft mij bewogen.
Maar wat ín mij nu weer werd geactiveerd:
mijn eigen pijn -de kleinkids- heb ik het dan
nóóit geleerd?
Ik ken toch mijn eigen kwetsbaarheid, nu ik
ben mijn kleinzoons kwijt
door een zinloze en onrechtvaardige sfeer en
wat helpt het me méér het besef dat ik aan alle
kanten in mijn recht sta nu medewerking is
niet daar?
O ja, er wordt wel met me meegeleefd en men
zégt mij heel beleefd dat IK niets verkeerd doe,
maar ik ben zo moe.....

De kleinkinderen, ik raak van ze vervreemd.
En zij? Raken in mijn huis ontheemd.....
Ik wilde hen niet betrekken in een heel wreed
spel en draag liever zélf de gevolgen wel.
Ik wil mijn lieffies niet betrekken in een conflict,
waar zij part noch deel aan hebben en wat óók
nog wordt aangedikt.

Het enige wat mij op de been houdt -wat nu
gebeurt is wel zó fout- dat zij vroeg of laat of zo
oma weer komen bezoeken.
Omi laat ouders nu in hun waard', al naar gelang
haar eigen aard.
Kinderen kennen een hoge mate van loyaliteit.
Ik treed daar niet in, dit in hún opgroeitijd.

Maar ééns zullen zij hopelijk de wáre verhoudingen
doorzien
en mij weer opzoeken misschien.
Tot die tijd zal ik mijn water moeten ophouden
en van binnen van hen blijven houden!

Anna Veenstra.