Gedichten

Er is iets waarover ik wel schrijven wil,
maar meer en meer val ik dan toch stil.
Op t.v., bij Sander's De Wandeling,
ik zag een vrouw. Zij ziet al 24 jaar!! haar
kinderen niet.
Wat een onvoorstelbaar groot verdriet.
Wél heeft zij haar leven tóch weer opgepakt.
Opnieuw getrouwd en niet meer verwacht:
nog weer kinderen erbij. Daarmee is zij
zielsblij.
Ik denk: "Is dit ook míjn voorland dan?
Eén of ander sinister en/of snood plan?"
Opnieuw is er het besef dat ook ík niet weet
wat er exact is misgegaan.
Wél dat ik 't niet zo erg bést heb gedaan...
Dat was dan pure overmacht, niet iets wat
ik vantevoren heb bedacht.
Ik wou dat dát tot mijn kind doordringen
kon, dán in ons leven misschien nog wat zon.
Echter, ik wil me nu niet meer verdedigen
gaan,
laat de situatie dan helaas maar bestaan.
Maar wat de dame in kwestie meldde, is iets
wat ook míj wel heel erg ontstelde:
het voorbij lopen op straat van je eigen ma,
ook al sta je haar dan niet meer zo na.....
Je vergeet dit werkelijk nooit meer,
niet te vergelijken met welk ánder soort zeer.