Gedichten

Een levensgevoel wordt mede bepaald
door wat ouders hebben uitgestraald.
Dat was in mijn geval diepe schrik en angst
en zij waren op hun bangst toen ik opgroeide
als kind.
Zéker wel bemind maar óók jaloezie was mijn
deel.
Ik beleefde immers niet veel aan niet úit kunnen
gaan door een oorlogssituatie.
Dit nooit verwerkt hebbende, kreeg ik nare
opmerkingen te horen
en ergens knoopte ik die tóch in mijn oren.
17 en 18 Waren mijn pa en ma toen de oorlog
uitbrak.
Dat is véél te jong om je nog te voelen op je gemak.
Frustraties kenden ze zoals iedereen uit die tijd
en je raakte die nooit meer helemaal kwijt.

De bezorgdheid later om mij was oprecht
maar mij is ook wel aangezegd dat ik geen honger
hebben kon. Niets rechtvaardigde die kreet. Dom!
Ik paste mijn taalgebruik aan: ik had nu "trek"
en stak uit mijn nek om meer nare opmerkingen
vóór te zijn. Het voelde niet fijn.....

Ook de houding tegenover geld en bezit werd een
"big hit".
We werden het niet echt eens, vooral pa was nogal
zuinig, verder niet zozeer uithuizig.
Hij vond al gauw iets te duur. En ik? Ik keek dan
zuur.

Nu, volwassen geworden, begrijp ik veel van hun
gedrag wel.
Ik ken nu goed hun achtergrond, hun werk en hun
spel.
Het is uiterst verdrietig dat het contact werd
verbroken omdat we niet écht met elkaar hebben
gesproken over wat ons ten diepste bewoog.
Ik houd het nú niet droog.....

Anna Veenstra.