Gedichten

Als men mij niet kennen kán in mijn eigenste
"Ik", geldt dat evenzeer naar de ánder toe,
iets waarin ik nu stik...
Kénnen we ooit wel elkaar of is dat aan een
enkeling slechts voorbehouden?
We dragen veelal een masker tóch, niet iets om
blijvend te behouden.
Zelfs achter onze taal kunnen we ons prima
verschuilen. Heel erg vind ik dat, echt wel om te
gaan huilen.
Een lichaam liegt er dan nooit, reden om dáár
op te letten. Ook intuïtie en voorgevoel kunnen
ons op het juiste been wel gaan zetten.
Heel veel conflicten tussen mensen door geuite
wensen die niet zijn die we wérkelijk zijn!
Nooit dan eens het achterste van je tong laten
zien en dat heet er dan mogelijk fijn?