Gedichten

Vandeweek op de t.v. wéér Moldavië gezien.
Oudjes hebben nu een heus tehuis, geopend
sindsdien.
22 Zijn het er maar, een druppel op een gloeiende
plaat. Nietwaar?
Maar tóch, je kunt het ook anders benaderen:
Nederlanders in deze tijd van recessie schonken
met hun hart. Zij dan óók iets van onze koek,
al mindert die. Ik zeg het met veel smart.
Wíj die het nog steeds relatief goed hebben.
Wat ik alleen niet kan rijmen: het 5e rijkste land
ter wereld zijn wij. En tóch staan steeds meer land-
genoten voor de Voedselbank in de rij.
Ook stijgt het aantal mensen met problematische
schuld. Ik vát het gewoon niet; verkeerd dan
verdeeld? Óp raakt wel het geduld...
Nog altijd houd ik van mijn land; we hebben wel
voor hetere vuren gestaan.
Na de Bijbelse 7 vette jaren, komen er nu dan de
magere aan.
We zullen ook dít wel weer teboven komen. Bang
ben ik alleen dat ík er slechts over kan dromen.
Dit op grond van mijn leeftijd dan. Zó snel gaat
het ook weer niet en ik maak er nú maar het beste
van.