Een gedicht plaatsen?
Home

Euthanasie

Hoe je over actieve levensbeëindiging ook denkt,
blijft het in ons land -vind ik- een groot geschenk
dat het regelmatig kan en mag,
nu het zo geregeld is in een belangrijke wet,
o.a. door mevrouw Els Borst in gang gezet.
Nederland loopt hierin voorop en behoort wel tot
de top van wat nu mogelijk is.
Tóch blijft het een gemis dat het voor de psychiatrie
slecht geregeld is.
Dat geldt dan meer voor de praktijk en nemen
zieke mensen in hun wanhoop vaak de wijk tot
afschuwelijke methoden.
Wie begrijpt hun noden als géén arts hen helpen
wil? Het voelt voor hun vast heel koud en kil.
Door uitzichtloosheid tot vréselijke daden gedreven,
moeten hun nabestaanden ermee leren leven als
zij hun wens zélf ten uitvoer brengen...
Wat een zelfzuchtige kréngen zou je gemakkelijk
kunnen denken. En nóg meer mensen in hun
omgeving mogen hun vergeving schenken.
Ik leef met hun mee en heb ook wel een idee van
die arts in gewetensnood, die daarom geen hulp
bood.
Het is een heel moeilijk dilemma,
maar tóch het meest staat mij persoonlijk na,
het recht op zélfbeschikking.
Het valt vast wel zo te construeren dat we zélf
kunnen leren hoe ons eigen einde in gang te zetten,
zonder artsen te beletten hun handen van ons áf
te trekken.
Wél is van uiterst belang de erkenning dat een
patiënt écht uitbehandeld is.
Dat is met name in de psychiatrie, nog volkomen
mis!

Ik hoop van harte dat het getij nu keert en men leert
afgrijs'lijke wanhoopsdaden te voorkomen,
door mensen uiterst serieus te nemen in hun noden!!

Anna Veenstra.



Ingezonden door Anna Veenstra

Beoordeel dit gedicht

Er is nog niet gestemd.

Tags

© Copyright 2007 - 2024

Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd