Gedichten

Het blíjft een moeilijk moment
wat je zegt tegen een bevriende vent,
waarvan je wéét dat hij op termijn sterven gaat.
Hoe laat?
Dat liet ook nog wat ruimte voor wrange grappen
omdat hij de moed niet wil laten zakken.....
Wanneer zijn tijd exact daar is, weet geen mens.
Het is wél zijn wens dat e.e.a. niet meer lang duren
zal en spuugt daarover nogal zijn gal.
Er doorhéén voelend besef ik meteen, dat hij erg
bang is om te gaan heen,
naar dáár waarvan geen mens ooit is teruggekeerd.
Ik heb niet geleerd om met eigen gevoel om te gaan,
voel me met lege handen staan.
Wat hij moet doorstaan kan ik alleen maar vermoeden,
ook al heeft hij geen pijn.
Voor míj is het niet fijn omdat bij mij iets vergelijk-
baars is gediagnosticeerd en de arts is niet zo geleerd
dat hij bij benadering zeggen kan,
hoelang zo'n proces gaat duren dan.....
Dat verschilt per patiënt en ik was er al min of meer
aan gewend,
totdat ik deze confrontatie moest aangaan en het is
alsof je jezelf ziet staan.....

Ik troost me nu maar het feit dat geen mens kent zijn
eigen sterftijd.
Misschien kom ik morgen wel onder de tram,
zodat ik er éérder niet meer ben.

Heel veel kon ik hem niet meer meegeven, zodat we
verder beleefd zwegen totdat zijn vrouw met wat soep
aankwam.
Een welkome afleiding dan!

Anna Veenstra.