Gedichten

Wat ik momenteel zo moeilijk kan velen,
al jarenlang herinneringen niet kunnen
delen.
Het is nét alsof die compleet zijn uitgewist
en ik me slechts danig heb vergist.
Mijn moeder/echtgenote-zijn bestond dat
slechts in een droom?
Deze gewaarwording is wel zó ongewoon...
Beetje bij beetje wil ik het tóch toelaten dan,
óók als het pijn doet, zodat ik verwerken kan.
Het is zolang een deel van mij geweest,
het bestond toch niet alleen maar in mijn
geest?
Weinig mensen zie ik nog maar uit die tijd,
wat me langzamerhand uitermate spijt.
Wél heeft het nú zijn voordelen beoordeeld te
worden op "IK" en niet als vrouw en moeder
waarin ik zo vaak ben gestikt.
Door veel schaamte voel ik me wel bevangen.
Wat moet ik met mezelf nu toch aanvangen?