Gedichten

Met stijgende verbazing kijk ik naar hoe het een
60 jaar geleden toeging...
Wél is er nú gedemocratiseerd en de bevolking als
zodanig veel meer dan toen "geleerd".

De tweedeling was destijds zondermeer een feit en
ik raakte wel vriendinnetjes kwijt omdat ze niet
hoorden tot onze "kring", een merkwaardige
opvatting.
Dat is echter naar de ideeën van nú, toen vond men
dat niet zo cru.

In de straat waar ik woonde had je de Katholieken,
de "Rooien" en de a-Socialen. Vooral bij de laatsten
viel niets te halen. Wee mijn gebeente als ik daar

stiekem een boodschap voor dee'! Ik kreeg dan
écht wel als leefregel mee, dat je je kweet van de
sores van je eigen "soort", zoals dat behoord'.

Ik was kind, verdiende graag een snoepje of een
dubbeltje, zoals je dat dan vindt...
Ik was érg door de houding van mijn pa gegriefd,
jammer dan als het mij niet beliefd'!

En in de klas? Je denkt toch niet dat ik dáár bij
iedereen aan het naastzitten was van een kind uit
een ánder milieu. Eigenlijk, de hele vertoning nogal
sneu...
De juffrouw echter, dacht te doen wél, deed volop
mee aan dit belachelijke spel.
Ach, ik weet, ook zíj was maar een kind van haar
tijd, maar nooit iets gehoord of gemerkt van latere
spijt...

Ja, het leven was heel overzichtelijk,
best wel "behoorlijk" en ietwat stichtelijk.
Een ieder kende zijn plek of plaats en er was geen
haast om dit snel veranderen te doen gaan.
Men was bij lange na nog niet toe aan een reis naar
de maan!

Anna Veenstra.