Gedichten

Zíj, in ieder's ogen eens zo bloedmooie
vrouw...
bleef haar eigen vent dan altijd wel trouw.
Ook andere dames zagen haar schoonheid wel.
Helaas zakte die later in een uiterst wreed spel,
zou je dan denken.
Ze blééf wel haar aandacht en liefde schenken.
Maar die ééns zo stralende teint nu craquelé,
dat viel voor haar vast niet erg mee.
Zó oud was ze dan nog helemaal niet,
wat een immense treurnis die je zo ziet.....
Plaatsvervangende schaamte maakte zich wat
meester van mij.
Een ééns zo fraaie vrouw, voelde zij zich vrij?
Voor háár zou ik, als mede-vrouw wel Botox
of iets willen betalen,
haar dat met vreugde elders willen laten halen.
Want ach, wat jámmer was dit alles toch.
Het leek een uiterst slecht onderhouden
schilderij hooguit nog.....
Ik weet, schoonheid zit voorál wel binnenin,
maar toch, wat een gewin soms als je dan
restaureren laat aan een overigens zo fijn
besneden gelaat!