Gedichten

Ze had prachtige roze schoentjes
die gaf ze kleine zoentjes
roze schoentjes van satijn
ze stonden haar zo fijn

nooit droeg zij ze in de regen
want daar konden ze niet tegen
alleen op zonnige dagen
wilde zij ze dragen

ze stampte nooit in plassen
daar moest ze goed op passen
want de verleiding was soms groot
om te springen in zo'n sloot

maar op een dag werden ze te klein
haar roze schoentjes van satijn
haar teentjes wiebelden over de rand
ze schreeuwde keihard moord en brand
o, mama, het doet zo zeer
nu pas ik nooit mijn schoentjes meer

ze was verdrietig tot en met
en lag vaak huilend in haar bed
tot ze op een dag
een klein zigeunermeisje zag

met lieve kleine zomersproetjes
maar wat gek ze liep op blote voetjes
waarom heb jij geen schoentjes aan?
zo kan je niet op je voetjes staan

nee zei het meisje met een traan
ik heb inderdaad geen schoentjes aan
mijn mama kan geen schoentjes kopen
dus moet ik op blote voetjes lopen

och wat een zielig meisje toch
maar ik heb mijn roze schoentjes nog
ze rende naar huis en pakte snel haar schoentjes
onderweg gaf zij ze stiekem nog zoentjes

ze gaf haar kleine sandaletten
aan het meisje Nicolette
dag lieve roze schoentjes
ze kreeg duizend kleine zoentjes

van het dankbare zigeunerkind
dat weer kon rennen in de wind
zo waren ze allemaal weer blij
en hadden er zelfs een vriendinnetje bij