Gedichten

Mijn lieverdje, ik kon niet bij hem gaan,
moest búiten blijven staan.
Hij was in een ziekenhuisbox, met zo'n
doorzichtig raam. Daar doorhéén keek
ik hem aan. Hij had zo'n betraande blik:
de uitdrukking "Ik"?

Het was overduidelijk dat hij érg ziek was;
lag nu aan het zuurstofgas.
Hij was heel erg benauwd, had een virus;
door de dokters niet vertrouwd dus.

Nu moest hij daar blijven, de lieve schat.
Ik wou dat ik bij hem zát, dan kon ik hem
nemen op mijn schoot; iets waarvan hij
altijd erg genoot.

Maar vanwege besmettingsgevaar, moest ik
blijven dáár.
Ik begroette hem met een handkus, die hij
teruggaf dus.
Hij lachte half door zijn tranen heen. Hij zat
nu maar op één been.

Het "praten" ging zó moeizaam, dat ik al snel
weer ben opgestaan.
Voor hem achter liet ik een grote beer, bruin.
De verpleging gaf hem die schuin, gezicht
afgewend, kapje voor de mond.
Zó moest hij weer worden gezond.....

Anna Veenstra