Gedichten

Nee, ik ben er niet blij mee: met mezelf;
érg ontevreê. Vooral als een wat jóngere
vrouw deed ik precies wat ik wou.

Het is toch wel érg dat ik éérst deze leeftijd
moest bereiken voordat mijn opvattingen
over mijn moeder gingen wijken...

Ik had bijv. weinig waardering voor haar
koffieclub. En wat merk ik nu? Ik raak van
mijn stuk als ik die niet geregeld bezoeken
kan, liefst wekelijks dan!

Ik vroeg me toendertijd af: Heeft ze niets
béters te doen? Maar nú bedenk ik met méér
fatsoen, dat zij gewoon wat ontspanning zocht.
Ik had dat niet zozeer achter haar gezocht.

Zo kom ik haar steeds meer tegen na bijna 20
jaar en ben er nú pas voor klaar wat meer begrip
voor haar óp te brengen. Ik hoorde echt wel tot
de categorie "krengen".
Wat spijtig dat ik haar dat niet meer kan zéggen
en uitleggen waarom ik deed zoals ik deed.
Niet erg aardig, zoals ik nú weet...

Ik had mijn moeder zo gráág een ánder leven
gegund, met géén oorlog, armoede; haar vrienden-
kring uitgedund.
Ik had haar liever willen zien emanciperen, voor
zichzelf ópkomen willen leren.
Zij verkoos déze weg vooral, en wie was ík bovenal
om haar dit niet te gunnen... Ze wilde juist rust en
ontspanning, gezien haar levenservaren.
Had ik haar niet liever moeten sparen?

Gedane zaken nemen geen keer, leer ik.
Maar als het hiernamaals bestaat, verkeer ik
weer in de positie "Vergeef me, mam" te zeggen.
"Ik had het recht niet je je wat simpele vreugde te
ontzeggen".

Anna Veenstra.