Gedichten

Het is soms eenzaam in hun hok, ze dromen van de zon, en van het gras,
ooit zagen ze door een raam hoe mooi het echte leven was.

Sommige kennen wel die knuffel en die aai,en met wat hulp en aandacht, klaar voor een nieuw begin,
ze willen allemaal uw vriendje zijn ,en voor de meeste een deel van het gezin.

Toch zijn er enkelingen die besloten, ja een hond, leuk zo een held,
dat na het uitproberen de dagen in het asiel weer zijn geteld.

Waarom moeten ze dit doorstaan, dat dus sommige mensen hun denkwerk niet goed hebben gedaan,
Dit geldt trouwens voor alle dieren, begin er pas aan, als je er 100% achter kunt staan.

Een hond is meer dan eten en een mand, en ja een hond uit een asiel heeft een verleden dat is een feit,
maar wat voor dier je ook neemt, het kost je sowieso energie en tijd.

Bespreek dus goed waar je aan begint, net zoals het nemen van een kind,
want je zit er een tijd aan vast, en kinderen doe je niet weg en corrigeer je ook als je ze vervelend vindt.

Dit gedicht heb ik geschreven want ik maak het nu mee in het asiel van dichtbij,
en wil op deze manier de mensen erop attenderen, de niet overwogen beslissingen maken me niet blij.

Namens de honden:
Wij huilen zacht en vragen, wie er voor ons vechten zal,
voordat ik sterf wil ik slechts 1 ding, ooit nog eens spelen met een bal.

Opgedragen aan de asielhonden door Miranda Huurman