Gedichten

Het was vrijdag morgen,
eigenlijk geen tijd voor zorgen.
ik liep naar beneden en keek naar mijn hond,
en voordat ik het wist opende mijn vader zijn mond.
dit is denk ik haar laatste dag,
dus zeg haar maar alvast gedag.
ik dichtte mijn ogen,
en kon het haast niet geloven.
mijn hele leven genoten,
en nu word het zo 1-2-3 weggefloten.
zij was echt mijn hondje,
zij met dat stralende mondje.
ze heeft van alles meegemaakt,
maar dit heeft mij echt geraakt.
op school vond ik het ook erg zwaar,
maar gelukkig stond heel 7/8 voor me klaar.
ik was later erg moe,
maar ik moest natuurlijk wel naar huis toe.
ik zag mijn hond in de arme van mijn vader,
ik dacht misschien ben ik dit keer wel de dader.
ik dacht over een uurtje komen we terug en dan hebben we geen hond meer,
die gedachten deed mij zeer.
later kreeg zij een spuitje,
en haalde ik een haar van mijn truitje.
dat zit nu in een potje en is mijn geluk,
mijn liefde voor haar gaat nooit meer stuk.
alsjeblieft mogen wij geloven,
dat het goed met haar gaat daar boven.
ik geloof dat zij nu in de hemel is,
en met dat geloof is helemaal niets mis.
als zij daar boven een mooi nieuw leven leid,
ben ik hier beneden gelukkig ondanks al die narigheid.

Cheyenne,

12 jaar