Gedichten

De moed om weer naar school te gaan
De moed om niet te stoppen maar om door te gaan
De moed die ik nodig had om gelukkig te kunnen leven
Deden jullie met al die opmerkingen behoorlijk beven

Ik deed mijn best om het overeind te houden
Ik deed mijn best de mijn trots te behouden
Maar het ging te snel en het ging te diep
Ik snap niet waarom het zo verliep

De woorden kwamen aan als messen
Dat zorgde voor mijn vele stressen
Ik kon er niet mee omgaan
Ik gunde jullie geen bestaan

De messen kwamen dieper en dieper
Maar als ik wat zij dan was ik de pieper
Niemand die er wat aan kon doen
Ik denk nog heel vaak aan toen

Mensen keken en mensen zagen
Hoe jullie mij vol op belaagden
Jullie waren met zo velen
Jullie konden de krachten verdelen

En elke dag moest ik er weer heen
De plek waar voor mij eerst de zon scheen
Maakten jullie voor mij tot 1 grote hel
Ik wou het niet, maar het gebeurde wel

Nu kan ik nog niet verder met mijn leven
Jullie doen mij nog steeds beven
Met 1 opmerking ben ik makkelijk te kwetsen
Ik weet nooit hoe ik de bal terug moet ketsen

Ik dacht dat jullie vrienden waren
Dat jullie mij wel zouden sparen
Maar nee dat deden jullie niet
Je gaf mij veel te veel verdriet

Je gaf me het gevoel van de dood van binnen
Ik wist niet hoe ik tegen je moest beginnen
Ik ben nog steeds van binnen een groot wrak
En jij zit daar, op je gemak

In je leven zal jij wel niet veel geluk krijgen
Daar in tegen, zal mijn geluk alleen maar stijgen
Want wat er ook allemaal is gebeurt
Jij wordt de enige die nog heel lang treurt