Gedichten

Als ik m’n ogen dicht sla, ga ik beseffen wat voor weg ik onder ga.
Elke dag zelfde zorgen waar ik aan zou moeten denken wanneer ik opsta.
Zorgen die ik waarschijnlijk nog een lange tijd zou moeten dragen.
Nu al van alles en nog wat in me zelf afvragen.
Ik voel de zwakte komen, de zwakte die niet iedereen ziet.
Zo graag zou ik willen dat de zwakte mij verliet.
Ook wil ik niet dat ik steeds “de zware jas” aan moet.
Zo’n zware jas, steeds overal meenemen, maar ik kan het thuis ook niet af doen.
De zware jas zorgt er voor dat er zo veel verkeerd loopt.
Het zorgt er vooral voor dat ik me zelf er mee sloop.
Ik wil het jas dumpen, en gewoon kunnen zijn, zonder.
Ik wil het weg hebben, helemaal! Want ik lijd eronder.
Maar er is nu nog geen mogelijkheid om mijn jas los te maken.
Tot die tijd zou ik nog aan deze jas blijven haken.
Ik hoop dat de rits van de jas elke dag stuk voor stuk open gaat.
Want ik weet dat hoop altijd bestaat.

Aren