Gedichten

zondag
lang uitslapen en nog meer uitslapen,
moe, vermoeider, dromen, een beetje beklemmend
wasjes doen, drogen, opvouwen
en toch nog maar een siësta
vaag schuldgevoel: ‘zonde van zo’n mooie dag...’
uiteindelijk toch maar even naar buiten
op de fiets, wind op mijn huid, bijna te koud
in een boekwinkel verveeld het één na het andere boek oppakkend
en dan het ‘verdomme’-gevoel:
ik zou toch zelf gaan schrijven, ik wil nu schrijven
shit, geen papier bij me, geen pen
zo geregeld
ik zit in de kroeg: ‘heb ik wel iets te vertellen,
te schrijven?’
‘waarom wil ik dit eigenlijk?’
ja, zo is het idee al dood voor het geboren is!
dus ik schrijf, ik schrijf, ik schrijf...