Gedichten

Langere tijd geleê
deed een ouderenomroep een verzoek
om Moldavie te steunen om een
ouderentehuis. Heus!
De oudjes dáár hebben helemaal niets,
niet alleen geen fiets,
maar basiszaken ontbreken totaal en
wíj hebben het allemaal.
Eten, drinken, medicijnen, een woning,
warmte om te koken en je te verblijden.
Niets van dat al en mij bekroop medelijden,
maar vooral verbijstering, dat is zeker een
ding.
Dat een land op 2, 3 uurtjes vliegafstand
zó onbekend bij ons kan zijn!
De media vinden het niet fijn. Schrijven
liever over ándere zaken die hen méér raken,
of is dat puur een kwestie van politiek?
Het maakt me soms ziek van narigheid,
zo'n gebrek aan beleid!

Met wat steun van de kijker veel gerealiseerd,
zo blijkt er.
Een nieuw gebouw up-to-date,
de aardappeltjes nu lekker heet!, een fatsoenlijk
bed om in te slapen.
Ja, je kunt je echt vergapen aan wat nu
gebouwd is.

Tóch ook daar na een aantal jaren een nare
situatie ben ik bang en duurt het niet lang
voor nieuws opnieuw begint te slijten en acute zorg weer begint te nijpen.
Het is dringend zaak dat DE politiek 't inziet anders geeft
dat alleen maar wéér verdriet. Het is duidelijk dat er
meer structureel iets gebeuren moet, anders gaat het
straks opnieuw niet goed.

Je kunt niet iedere verantwoordelijkheid bij de
individuele burger leggen.
Hoewel: een ieder naar draagkracht helpen,
daarvoor valt veel te zeggen.

Het zijn vragen en conclusies voor mijzelf te groot,
hopelijk zijn de regeringsleiders niet ontbloot
van ieder redelijk besef: dit kán zo niet langer, zeg!