Gedichten

Waar ik soms zo hevig van kan schrikken,
is de intolerantie waarin ik vaak bijna kan
stíkken.
Naar ik dacht, onder elkaar, droeg ik een
huisjurk, dat is waar.
Daar ik te zwaar ben, knelt die nergens om
me heen, is heerlijk luchtig en wíjd!
Commentaar: dit kán toch niet. Ga héén!
Het was erg warm, daarom zo gekleed,
reden waarom zij me nu vrijwel meed.
In déze setting, bij de deur, vond ik dat wel
kunnen. Zo onder elkaar, ging zíj me dat dus
misgunnen.
Het maakte me te dik en ook de kléur was méér
dan fout. Zij beweerde e.e.a. nogal boud.
En, moet je je voorstellen, de jurk was héél en
niet verwassen en schóón, daarop ging ik écht
wel passen.
Wat boeit het een ánder toch wat ík prettig vind?
De jurk was verder verre van aanstoot gevend; je gedraagt je toch niet als een klein kind?
Als je éven buiten het potje piest, heb je het
gedaan; terwijl ik toch écht niemand in de weg
heb gestaan...
Die ongebreidelde agressie, ik vind dat echt
naar. Ik doe toch ook niet zo raar?
Teleurgesteld in de mensheid ben ik dan bést
wel weer. Eventjes afwijken van de familie
Doorsnee en men doet je tamelijk zeer!
En de vrouw in kwestie? Het drong heel niet
tot haar door, dat ze me tamelijk kwetste hoor...
Ik wil gewoon mezelf zijn, zoals ik ook een ánder
dat gun. Ik had het te warm, koos hiervoor en
leek nóg minder dan dun.
En so what??