Gedichten

Ik stond ’s ochtends op en liep weg
Zomaar, stilletjes, zonder iets te zeggen
Dag huis, dag stoep, dag heg
Ik kon het gewoon niet meer aan, ik kon het mam en pap niet uitleggen
Ik moest gewoon gaan

’s Middags trok ik door akkers en velden
Voortgedreven door de wind
Ik ging me nergens melden
Ik was er helemaal klaar mee, het leven was me niet langer goed gezind
Maar hier was het rustig, het was oké

’s avonds klom ik in een boom
En keek ergens in een bos naar de zonsondergang
Ik voelde me uitgeput en sloom
Vervuld van binnen, maar ook wel een beetje bang
Ik had tenminste tijd om te bezinnen

’s nachts sliep ik niet
En ik dacht veel na
En mijn gedachten vulden me met twijfel en verdriet
Ik voelde me nog meer verloren, en miste de veiligheid van pa en ma
Ik piekerde tot de ochtendgloren

De volgende ochtend nam ik een besluit
Ik pakte mijn weinige bezittingen en stond op
Ik draaide me om, mijn kompas gericht op zuid
Noem me maar gek, maar mijn vlucht zet ik stop
En ik keer terug naar mijn vertrek