Gedichten

Boom jij bent mijn vriend.
Dat meisje staat altijd onder de boom. Niemand weet waarom. Ze is vreemd een beetje raar en mensen vinden haar stom.

Maar ik weet waarom dat meisje daar staat. Ze doet me denken aan mij als klein kind. Ze wordt aangetrokken door de natuur: de bomen, de aarde de wind.

De boom fluistert haar soms toe, en geeft haar nieuwe kracht. De boom nam verdriet van haar af waardoor ze alleen nog lacht.

Soms knuffelt ze de boom uren lang. En klimt ze in de takken. De bladeren die dwarrelen die heeft ze zo te pakken.

In de winter ontmoette zij de boom. In de lente liet ze hem bloeien. In de zomer was de boom op zijn mooist. Alleen de boom kon haar nog boeien.

Soms vroeg ze hulp aan de grote boom. Want het leven maakte haar kwaad. De boom liet haar niet opgeven en gaf haar wijze raad.

Soms zei ze uren niks tegen de boom en kwam er alleen een diepe zucht. De boom gaf haar dan nieuwe zuurstof, een strelende wind, of frisse lucht.

Hij gaf haar het leven, door alleen maar daar te staan. Het maakte haar zoveel sterker dat hij nooit zou gaan.

Zo groeide de kleine meid op met een gigantische boom als vriend. Mensen lachten haar uit en dat had ze niet verdiend.

De pesterijen werden steeds erger. Mensen deden haar zeer. Soms schopte ze haar in elkaar, maar dat deed haar niets meer.

Mensen waren zo jaloers. Ze deden vreselijke dingen. Mensen gingen slechte ideeën krijgen en gingen maar door met verzinnen.

Ze begreep het niet. Waarom lieten mensen haar niet gaan. En toen na een hele lange tijd viel er weer een traan.

De herfst was aangebroken en haar tranen bleven stromen. Ze zag de bomen moeite hebben met wat er nog zou komen.

Het meisje klemde zich aan de boom. Maar werd door 2 handen weggesleurd. Haar leven en nu ook de boom waren beide afgekeurd.

Ze smeekte of ze haar wilde laten gaan. Haar tranen bereikten de grond. Bladeren vielen van de boom overal in het rond.

Alsjeblieft breng me naar de boom! Is wat ze angstig riep. Het kwam niet alleen vanuit haar hart maar ook uit haar ziel zo diep.

Toen keken mensen haar raar aan, wat ben jij een raar kind. Toen kon ze haar woede niet stoppen en ging ze door het lint.

De bliksem sloeg op de boom, het meisje schreeuwde het uit. Mensen zagen beide vallen. Beangstigend zo luid.

De boom verloor zijn laatste blaadje. Het meisje haar laatste traan. Samen hadden zij een bestaan. En samen zouden ze gaan.

De boom kreeg nooit meer bladeren, het meisje stierf van verdriet. Het was het gemis van een boom dat haar leven maar niet losliet.