Gedichten

De kanten rand van haar
grote hoed
beweegt langzaam in de wind
zonlicht wordt gefilterd
op haar oud gezicht

de watermolen naast haar
buldert zijn waterlied
en overstemt dan
haar gedachten
maar zij weet het niet

het water symboliseert
haar leven dat veelbewogen was
kleine druppels
vallen in een nevel
op het gras

de wereld heeft zij wel gezien
en ze was overal bij
verdrietig is ze ook geweest
maar toch ook ontzettend blij

haar kleinkind gooit
met steentjes in het water
die verdwijnen in het bruisend grijs
hij is zo jong , zo onbesuisd
zij zo doorleefd , zo broos, zo wijs.