Gedichten

"De dood is mijn verkering,
Mijn verloofde.
Alleen weet ik nooit wanneer de trouwdag zal zijn.
Dat bepaalt de dood."

Dat waren zijn laatste woorden. Tenminste, toen ik bij hem was.
Na die woorden hoestte hij onophoudelijk en keek me blij aan.
Nou ja, alleen zijn mond lachte.
Zijn donkere ogen stonden droevig.
Ik had zin om het uit te gillen.
Even schreeuwen in je kussen, stampen op de trap, dan is het over. Zou je denken.

Maar nee. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan en werkelijk waar urenlang voor hem gebeden. Hij was immers als een broer en de dag van onze ontmoeting was zó lang geleden dat ik het bijna niet meer wist.

Des ochtends om zes uur sprong ik op de fiets. Ik kwam bij zijn huis en zag al de mannen die het huis zaten te verven. Nee! schoot het door me heen.

Met een wild gebaar smeet ik mijn fiets in het gras. Ik had nog nooit zo snel gerend als toen. Ik pakte de sleutel die onder de bloempot bij de deur zat. Ik opende haastig de deur en snelde naar boven. Daar lag hij. 'Nee,' riep ik,'NEEEEEEEEEE!!!' Het leek wel of hij sliep. Ik hoopte dat hij sliep, maar wist dat het niet zo was.

Het was mijn schuld. Ik was gewoon te laat.