Gedichten

Straatlantaarns, ze hebben me van kind-af aan
geboeid,
vroeger -na het gas aansteken- zo fijn ópgegloeid.
Het was nog een beroep in mijn kinderjaren..
Zou je dat nú kunnen bekijken in een museum-
tijd? Ik krijg dan vást geen spijt!

Oók zo'n vertrouwd gezicht: alleen het puntje van
zijn neus ópgelicht; de kolenboer, hij bracht
gewone kolen of cokes, dat brandt lekker als je
stookt!
Het werd meen ik verkocht per mud. Het werd in
ons fietshoek uitgeschud.

De melkboer kwam nog aanbellen. Hadden wij
nog iets te bestellen? je ging dan met een speciale
melkpan+deksel naar hem toe. Hij vulde die dan
tot de rand. Nou moe!
Een koelkast hadden we niet, maar daarover geen
verdriet. We kregen gratis ijs op de melk op een
Noordooster balcon. Anders meteen maar rauwe
melk koken, óók niet zo dom!

De voddenman kwam in de straat met een nogal
schelle, bel.
Mijn moeder had oude kleding, lappen, hóórde
hem wel.
Betaling ging dan per gewicht; mijn moeder -boos-
gezwicht omdat het vrijwel niet aantikte. En de
man -hypocriet- glashard zijn pet lichtte!

De bakker kwam met zo'n speciale bakfiets aan-
snellen... je hoefde mijn moeder niets te vertellen.
Zélf kind van een bakker was ze kláár wakker als
hij trachtte haar iets op de mouw te spelden.
Zij was er soms nauw aan toe te gaan schelden.

Ja, die tijd hád wel wat; niemand had iets om te
krabben zijn gat.
Ik heb zelfs nog een vage herinnering: er was nog
geen stofzuiger, zo'n handig ding!
Mijn ma véégde toen nog haar woning. Ik was een
klein ding, misschien 3 of 4 jaar. Later was ze met
een stofzuiger veel sneller kláár!

Nee, naar zo'n situatie zou ik nooit meer terug
willen. Het is wél leuk om er nog eens aan te
denken, te schrijven. Al kunnen sommigen me nu
mogelijk wel víllen!

Anna Veenstra.