Gedichten

Mijn grote, sterke pa, waar ik toch ook wel
tróts op was,
veranderde pas nadat een sportvriendin ver-
ongelukte.
Zij schoof met haar auto onder een vrachtwagen.
Háár moest men eruit zagen.
Zwaargewond lag zij nog een poos in coma;
ging het niet redden toen.
Hoe ik dan mijn vader meemaakte... Daar hielp
geen lief woord of een zoen.
Het was een onbekende kant die hij me toen liet
zien; was bóós, opstandig, rázend misschien.
Indruk maakt ook zó'n kant van je vader.
Het bracht hem mij innerlijk nader die te vaak
een afstand voelde.
Merkte toen wel dat hij het vaak ook goed
bedoelde...
Gesloten was hij meest als een bus; daaraan
veranderde ook niets mijn moeder's spontane
kus!