Gedichten

Met zijn wat zware stem, hoorde ik hém,
mijn jongste kleinzoon
en door die mij zo bekende toon ging ik
naar het tuinhek, waar hij uitstak zijn nek
om een glimp van mij, óma, op te vangen.
Ik wou hem niet stangen, maar groette
gewoon met "Hoi", zwaaide maar even.
Wat schuldbewust maakte hij zich uit de
voeten,
mag immers zijn óma niet meer groeten...
Ik was blij dat ik hem even zag, maar waar
was zijn gebruikelijke blije lach?
We durfden allebei niet te communiceren,
op de achtergrond altijd zijn mamma die hem
dat áf ging leren.
Ik vermoed het gaat helemaal niet goed daar
thuis,
daarom zoekt hij mij nu op bij míjn huis.
Met een heel onbevredigend gevoel sluit ik nu
maar de buitenboel.
Ik neem plaats in mijn stoel, het huilen na en
denk erover waar ik nu feitelijk stá!