Een gedicht plaatsen?
Home

Ik zag je in het universum

Op een ochtend was je verdwenen
geen idee waar je heen bent gegaan
wankelend op mijn benen, de grond opengespleten zonder iets te weten verloren in mijn waan,
mezelf beloofd om
op mijn strepen te gaan staan.

Een jaar verder, zoekend in alle hoeken van het bestaan zonder te vinden, mijn verleden gervuld met troep en bagger, de strijd om te vechten wat deels heeft geholpen, maar het bloed bleef vloeien met de wens om te blijven groeien.

Op een dag was ik het zat want het gemis was niet mis, vul de glaspijp met DMT, zet een muziekje aan met op tafel een kopje thee.

De eerste hit bracht me in extase, maar op dit moment niet de fase die ik zocht, schijt aan dit leven, ik wil bij jou zijn, in hyperspace, ook al is het maar voor even want dit leven, een rat-race.

Om jou nog één keer te spreken, om zeker te weten dat het goed met je is, dat ik je kan vertellen dat ik je mis en dat ik van je hou.

Nog een hit dan maar want ik ben nu klaar om te gaan en zelfs deze hit was niet genoeg, eenmaal aangekomen in de 'kamer van het licht', de poort van het universum in het zicht, ik wil er doorheen wat het me ook kost, ik bonk tegen de poort en schreeuw: laat me naar binnen want ik zal hoe dan ook deze strijd winnen.

Nog een hit dan maar en daar kwam de warmte eindelijk binnen, vanuit mijn rug naar me hoofd, de tijd staat inmiddels stil, aangekomen in de kern van mijn ziel en ik kniel en geef me direct over en hoor een stem, daar ben je dan lieve broer. Ik besta niet meer en voel dat ik ben gestorven. Krijg een rondleiding in de matrix, mijn leven een leugen; een verhaal wat ik veracht, niets is wat ik dacht en dit is niet wat ik had verwacht.

Je laat me zien dat we één zijn, dat je in een andere dimensie bent, de leugens, het verhaal en de ego, dat zorgt ervoor dat ik stik. Je geeft me de keuze om bij je te zijn, samen als broeders voor altijd, je stelt me de vraag, ben je bereidt te sterven.
Ja is mijn antwoord maar ik ben nog niet klaar en je weet ook waarom, de driehoek die ik soms vervloek maar die altijd blijft bestaan, mijn plicht om het aardse te beleven want ik wil nog niet dood want ik wil nog even hier genieten en heb een verantwoordelijkheid, ook al is dat misschien niet helemaal de waarheid maar ik beloof je; ik kom eraan, samen één wat nooit zal vergaan.

Het is goed nu en tijd om terug naar aarde te keren, nog zoveel te leren, het verdriet te verteren, ik ben het die het tij zal moeten keren

Het is mij duidelijk geworden, de zielenwereld een dimensie op een andere frequentie en wat is het heerlijk om even bij je te kunnen zijn,
ik zal leven, nog zoveel te geven ook al in het geheel maar even

Het einde van de trip nadert en geef de strijd maar op, ik voel me opgelucht, het aardse leven gaat voorbij in een zucht

Ik beloof je lieve broer: ik zal genieten en uitkijken voor de gevaren, de juiste koers blijven varen en onze momenten samen goed bewaren.

Wil je de blauwe of de rode pil en in mij is het stil want wat ik wil is niet wat ik kan.
Fijn dat ik bij je mocht zijn, dat ik je nog even heb kunnen spreken en ik beloof je; nooit meer water bij de wijn.

Geef me over aan mezelf en je boodschap is duidelijk en voel me langzaam terug komen op aarde, een eenmalige trip van onschatbare waarde. Waar of niet waar;
Je bent op een betere plek en soms ben ik een beetje gek en dat is niet erg want ik leef en besef, dat het leven tijdelijk is en ik zal moeten leren leven met het gemis.

Ingezonden door Broertje

Beoordeel dit gedicht

Er is 2 keer gestemd.

Tags

© Copyright 2007 - 2024

Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd