Gedichten

Op haar verzoek had ik kennis gemaakt
met Poes, een grotendeels witharige snoes.
Ik zag hem meteen wel zitten en hij heeft
me met een forse kopstoot geráákt, sprong
vervolgens op mijn schoot waar hij
vervolgens luid spinnend van me genoot!

Nou ja zeg, zo een dier dat vóelt: ik heb er zo
een plezier...
Natuurlijk was het ruwe kopje geven liefderijk
bedoeld. Hij mauwt dan niet zozeer maar zijn
gedrag later wel op spélen gestoeld.

Hij rende een brandende zaklantaarn als een
wildebras achterna. Aan beweging kwam hij
niets tekort, stootte zich bijna aan een lá.
Gelachen hebben we om die mallotige
capriool. Allengs werd hij nog meer mijn idool.

Wat een vreselijk léuke kat. Weet je dat:
als zíj hem zat zijn, weet ik wel raad.
Geheid dat hij richting míjn huisje gaat.

Uiteindelijk was hij wat uitgedold en heeft zich
toen op een bankje omgerold en dééd alsof hij
sliep.
Het maakte mij wat makkelijker met mijn
gastvrouw plus ega praten te gaan; de stouterd
zal gelukkig een eindje bij mij vandaan.

Reken maar dat ik daar nu gauw terugkeer.
Ik heb de smaak nu echt te pakken, speel
binnenkort beslist wéér.

Dakoyria, 2016.